وقتی گذر زمان رو نمی تونی بپذیری

یک روندی رو طی می کنم بعد از دیدن فیلم/عکسِ فیلم های قدیمی
بدون معطلی اسم بازیگرای فیلم رو search می کنم
بازیگرای زیبا و رقصان روی صفحه ی مانیتور یهو چروک می خورن و بعضا می میرن
مثل وقتی که عکس فارغ التحصیل های 50 سال پیش رو می بینم و بعدش خودِ عصا به دستشون رو.
کنار هم قرار گرفتن این دو وضعیت (مخصوصا وقتی کیفیت تصاویر بالاست) با فاصله ی چند دقیقه، پذیرفتن گذر زمان رو خیلی سخت می کنه.
انگار بعد از فقط چند دقیقه آدم ها به مرحله ی دیگه ای از زندگی پرتاب شده باشن.

این وقتا حس عجیب و غریبی دارم.هم اشک تو چشمام جمع می شه،هم لبخند می زنم،هم هیجان دارم،هم نمی خوام باور کنم آدم های توی تصاویر جاودانه نیستن