5

آخرین ساعت های سال نود و سه رو مشغول باز کردن زنجیرهایی بودم که دور گردنم گره زده بودم.

کاش چیزهایی که تصمیم می گیریم تا ابد همراه داشته باشیم باعث خفگی نشن.

4

من آخر از بدگمانی و بدبینی بیمار که نه، زخمی می شوم.
پوست بدنم شروع به کش آمدن و شکافتن می کند و خون همه جا را می گیرد و کاری از هیچ نخ و سوزن و باند و منعقد کننده ای بر نخواهد آمد.
انگار عینکی زده باشی که از پشت آن همه چیز مرز مشخص و منطقی خود را از دست بدهد. وقایع و حقایق و حرف ها و آدم ها هزار بار رنگ عوض می کنند و در هم می آمیزند و هر لحظه شکل جدید به خود می گیرند و همه اش سرگیجه و آشوب است.

بدبینی می کُشد.