خوبی اش این است که ساعت و تقویم به گوشه ای پرتاب می شوند...
من شناور در زمانم.
من شناور در زمانم.
آرزویم این بود که این سرگردانی در مورد " مکان " هم اتفاق بیافتد.
انگار به زمین میخَم کرده باشند.حس می کنم ماه هاست درخت ندیده ام. عین یک فضانورد، تنفس هوای بیرون برایم غیر ممکن شده.
شده ام یکی از وسایل خانه.زیر پا،چسبیده به دیوار،فشرده در دست.امان از این گرد و غبار که تا می گیری اش، دوباره می نشیند...
تهران است دیگر.
