عصبی ام،دست پاچه ام،گونه هایم گل انداخته.
همیشه وقتی دوستی جوری درباره ام فکر می کند که دوست ندارم ،این طوری می شوم.وقتی کسی برداشتی از من دارد که من نیست.
این موقع هاست که می فهمم اکثر اوقات خودم را گول زده ام که حرف و نظر بقیه برایم مهم نیست
اصلا خیلی بد است آدم در بند افکار دیگران باشد
خیلی بد است در موقعیتی قرار بگیری که مجبور بشوی خودت را به کسی ثابت کنی.مخصوصا اگر دوستت باشد.
تصور اینکه کسی که با او زیر باران می خندید،کوه می روید یا وسط میدان ذرت می خورید،شما را آدمی که نیستید فرض کند،به شما برچسب بزند و در موردتان قضاوت های نا به جا کند،درد آور است.
پ.ن:دوست واقعی کسی است که نیاز نداشته باشی خودت را برایش توضیح دهی.شک به دلش راه ندارد.
